Bon dia!

Hier is dan ons eerste verslag….

( Ik schreef eerst “verslagje”, maar een zekere verre vriend van Nathan, die meent dat wij naar Thailand zijn verkast heeft mij er op gewezen dat vrouwen te vaak verkleinwoordjes gebruiken en dat is in het hippe 2-cool-4-school Amsterdam seau not done). Anyways:

Het afscheid van pa’s, ma’s, lieve broer/ zusjes, beste vriendinnetjes en de mini-mensjes ging natuurlijk niet zonder krokodillentranen. Gelukkig duurde dat allemaal niet al te lang, want ik stond heel de week al op het punt om een breakdown te krijgen en de handdoek in de ring te gooien. (grapje mama…we are FINE).

De vlucht van 10uur was lang..vooral voor mij (kwik in de kont) maar het was hoe dan ook wel aangenaam vanwege de eindeloze keuzes aan films, series, vreterij en zelfs spelletjes (tetris, pacman etc… 80’s kids will understand).

Zaterdagavond kwamen we dan rond 18.00u aan op het vliegveld. Toen we naar buiten stapten vond ik daar datgene dat de storm in mij deed platliggen. De stress rondom voorbereidingen, angst voor gemis van iedereen om mij heen, de onrust.. VOEMM even weg. Want toen we naar buiten gingen waren daar; de zon…awww de zon!; palmbomen, luidruchtige lachende dikke Arubanen en een lekkere bries van de passaatwind (hier zal ik later nog even verder op in gaan).

Toen hebben we dus even daar gewoon gestaan. De papa’s en mama’s gebeld, (“Ja.. we zijn veilig aangekomen, Nee.. geen zuurstofkapje nodig gehad.. etc”) en toen een auto regelen. Tot de conclusie gekomen dat dit niet ging lukken tot maandag dus hebben we een taxi gepakt naar ons appartement.

We werden opgevangen door een super aardige hippie-achtige beheerder Ronald. Die gaf ons een tour in en rondom het complex. We hebben kennisgemaakt met wat buren (waaronder Danny en zijn vriendin, zij hebben ons een zak met eten gegeven voor ontbijt en Danny is marinier en heeft ons later nog heel veel verteld over zijn werk, over Aruba, over dat hij tantoe veel geld verdient en over Afghanistan en dat het daar nog warmer is enzo). Inmiddels was het rond 20u. Toen hebben Nathan en ik onze load of shit uitgepakt, douchen en SLAPEN. En natuurlijk waren we om 4uur snachts klaarwakker (in Nederland 9.00u) en hebben we op het terras gezeten, chillen en hebben we de Haan bij onze buren wakker gemaakt (HA! pay back time met je kukelekuu!!!).

Omdat het nu woensdag is en ik de volgorde van wat er nog meer gebeurd is zo’n beetje kwijt ben laat ik het overige deel van het verslag over aan een professional. Onze Schrijver. Nathan Wijnja. (die zometeen mijn verslag alleen mag verbeteren op taalkundige vouten en niet mijn Thunder mag stelen).

Nathan dus, met de fluwelen pen en de (nu al) goudbruine huid. Op onze eerste zondag gingen we naar Oranjestad. Alles was dicht, dus de stad had soms de treurige aanblik van een gesloten kermis, hier en daar nog bevolkt door een paar verdwaalde Amerikaanse toeristen(spierwitte kuiten en de onvermijdelijke kakikleurige korte broek). Natuurlijk was er ook de altijd herkenbare Nederlandse toerist, die in houtje-touwtje-engels met een paar Amerikanen een discussie hield over valuta-koersen (it is ongeveer two gulden!). Daarna namen we de bus naar Eagle Beach, waar het obsceen witte strand alleen nog overtroffen werd door het nog obscenere blauwe water. Prachtig. Door de harde wind gingen we met 2 kilo extra gewicht aan zand naar huis. Nu, drie dagen later vind ik nog steeds zand op plekken waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. Maandag hebben we alleen boodschappen gedaan bij de Jumbo (ja inderdaad, de Jumbo. Op Aruba, wij Nederlanders zijn geweldig goed in integreren), en verder niets. Dinsdag besloten we te gaan snorkelen, aangezien wij allebei zulke waterratten zijn. Oranjestad was al wat levendiger en gezelliger en toen namen we de bus naar Arashi Beach. Daar hebben we skitterende vissen gezien, waaronder een vis die belachelijk veel leek op Dory uit Finding Nemo. ’s Avonds zijn we uit eten geweest in het High Rise-gedeelte van het eiland (waar alle grote hotels staan) bij de ultra-Amerikaanse zaak TGI Friday. Het was net Happy Hour, de cocktails waren bijna gratis, dus we gingen nog joliger weg dan we al aankwamen. Dit was het voor nu, wij houden u verder op de hoogte. De zon wacht. Doei.

Oh wacht. Hier Devika weer. De Passaatwind dus (ook wel de noordoostpassaat) is een wind die vrijwel het hele jaar door onafgebroken over de eilanden waait. Beetje zoals mijn scheetjes in Nijmegen dus. Oke. Doei!